Εντυπώσεις από την πρώτη μέρα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ

Χτες Παρασκευή ήταν η πρώτη μέρα του αντιρατσιστικού φεστιβάλ, για πρώτη φορά στο Πάρκο Γουδή. Η πρόσβαση στο χώρο γίνεται από την Κατεχάκη, ανεβαίνοντας με πλάτη την Μεσογείων (προς Καρέα δηλαδή), περνάς το ΥΔΤ και μετά σε ένα άνοιγμα που έχει στα δεξιά, στρίβεις στις ταμπέλες προς BADMINTON, κατηφορίζεις λίγο τιν δρόμο και στα δεξιά είναι η είσοδος του φεστιβάλ.
TIPS:

1. μπορείς άνετα να πας με Μετρό, αλλά δεν είναι και ακριβώς δίπλα, έχει ένα περπάτημα γύρω στο 1-1,5 χλμ
2. Αν πάρεις αυτοκίνητο, έχει πάρκινγκ λίγο μετά στον κατηφορικό δρόμο, αλλά επειδή ο δρόμος είναι σχετικά στενός για δύο αυτοκίνητα, γίνεται ο κακός χαμός.

Με το που μπάινει κανείς στον χώρο, μπροστά αριστερά είναι η κεντρική σκηνή για τις συναυλίες.

Συνεχίζοντας ευθεία, περνάς μια κατηφορούλα όπου αριστερά έχει γρασίδι, περνάς δίπλα απο κάτι κτίρια και φτάνεις στον χώρο όπου είναι τα περισσότερα τραπέζια των οργανώσεων. Της Εθελοντικής είναι στον αριστερό διάδρομο, τέρμα δεξιά, τρία τραπεζάκια πριν το τέλος.

Προχωρώντας πιο κάτω είναι η δεύτερη σκηνή (σκηνή Μεταναστών) και το πρώτο μπαρ για μπύρες. Στο βάθος κάτω, είναι οι κουζίνες με τα πολυθνικά φαγητά (χτες έλειπαν οι Κούρδοι, κρίμα). Λίγο πιο αριστερά, είναι ο χώρος των συζητήσεων και ακόμα πιο αριστερά, ο δεύτερος χώρος με τραπεζάκια, ο οποίος "ανήκει" κυρίως σε κομματικές οργανώσεις και έντυπα.

Η γενική εντύπωση -και όχι μόνο η δικιά μου, αλλά και άλλων φίλων- είναι ότι σαν χώρος είναι πολύ καλύτερος από την πλατεία Πρωτομαγιάς, με μόνο θέμα την απόσταση. Είναι πιο ανοιχτός χώρος, έχει πολύ πράσινο, υπάρχει περισσότερος χώρος και για να κινηθείς και για να αράξεις και να συζητήσεις. Επίσης, λόγω απόστασης και διαρύθμισης, δεν μπλέκονται οι ήχοι από τις δύο μουσικές σκηνές. Τέλος, λόγω του μεγάλου χώρου και τον κτιρίων (εγκατελειμμένων που υπάρχουν στο χώρο) υπάρχει πολύς χώρος για αφίσες και πανό, που δίνουν άλλο χρώμα στο χώρο.

Και επίσης, είχε πολύ κόσμο, ειδικά από την ώρα που σκοτείνιασε και μέχρι αργά, τουλάχιστον ως τη μία που έφυγα και εγώ (βοηθάει πιστέυω το μετρό).

Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες, ελπίζω να βγάλουν τα άλλα παιδιά ή να βγάλω την Κυριακή.

Σε μια γρήγορη κουβέντα που είχα με κάποιο από τα παιδιά του συντονιστικού, μου είπε ότι τους βγήκε η ψυχή για να το στήσουν και εξ'αιτίας του αχανούς του χώρου.